Tuzluca köyü Mikail mezrasında 1957 yılında doğan Varlıklı, Solhan ilçesindeki Yatılı Bölge Okulunda eğitim hayatına başladı. Mesleğine birebir okulda 18 yaşında adım atan öğretmen Şaziye Çelikler ise Güçlü’yü hem eğitti hem hayata hazırladı.
Okuldan mezun olduktan sonra en son 1974’de öğretmeni Çelikler’i gören Varlıklı, 1984 yılında İzmir’de tıp eğitimini tamamlayarak Elazığ’da hekimlik yaptı.
Almanya’da psikiyatri ve psikoterapi alanlarında ihtisas yapan Varlıklı, daha sonra İsviçre’ye yerleşti.
Memleketini unutmayarak yaz aylarını mezrada yaptırdığı meskeninde geçiren Varlıklı, vefasını unutamadığı öğretmeniyle toplumsal medya üzerinden irtibat kurdu.
Bursa’da yaşayan öğretmenini köyünde ağırlayan Güçlü, yıllar sonra tekrar buluşmanın heyecanını yaşadı.
Öğretmen ve öğrenci, hasret gidererek anıları yad etti, birlikte müzikler söyledi.
– “Öğrencim kültürel taraftan kendini çok geliştirmiş”
Çelikler, AA muhabirine öğrencisinin vefasından ötürü çok duygulandığını belirtti.
Zengin’in sınıfta evvel pek yeterli olmadığını sonra biraz ilgilenince sınıfın yeterli öğrencileri ortasına girmeyi başardığını söyleyen Çelikler, şöyle konuştu:
“Zaman çok çabuk geçiyor. Arkadaşlarım duyunca hayretler içerisinde kaldı. Vefalı, dürüst ve hayırsever bir öğrencim. Bunlar beni çok sevindirdi. Gerçekte şu an öğrencimle çok ağır hisler içindeyim. Tanımı mümkün değil, bunu fakat yaşamak lazım. Yıllar evvelki bakışları tıpkı fakat fiziki yapısı değişmiş, zira benim de değişti yaştan ötürü. Toplumsal medyada bulduk birbirimizi, daha sonra telefonla görüştük. Beni köyüne davet etti. Öğrencim kültürel taraftan kendini çok geliştirmiş.”
– “Hem öğretmenimiz hem anne ve babamızdı”
48 yıl sonra öğretmenine kavuşmanın keyfini yaşayan Güçlü de 2 yıl evvel toplumsal medyada görüşmeye başladıklarını, onu yine görünce çok sevindiğini lisana getirdi.
Zengin, şöyle devam etti:
“Deseler ki en güzel öğretmen kim; Şaziye öğretmen, derim. Hem öğretmenimiz hem anne ve babamızdı. Bu türlü güçlü bir rolü vardı. İnsan bu dünyada iz bırakır, bu bir izdir. Ondan ötürü hocamı bir daha görmek istedim, yaşadığımız hislerin yenilenmesini istedim. En son 1974’te öğretmenimi görmüştüm. O günden bugüne kadar birebir hiç görüşemedik. Kendisine çok teşekkür ediyorum.”
