Yargıtay Ceza Genel Konseyi, Cumhuriyet savcısı olarak misyon yapan katılana karşı söylenen “dosyaları karıştırıp iki değerli kanıtı yok edip bir iddianame uydurup haksız dava açıyor” kelamının hakaret olmadığını belirtti.
Mahallî mahkemenin “sanığın hareketinin tez dokunulmazlığı ve tabir özgürlüğü kapsamında kalmadığı, kabahat teşkil ettiği kanaatine” varılarak verilen mahkumiyet kararını bozdu.
Genel Heyet Kararında şu konulara vurgu yapıldı:
Kamu vazifelilerinin, vazifelerini yerine getirirken işlevlerini etkilemeyi ve saygınlıklarına ziyan vermeyi amaçlayan aşağılayıcı ataklara karşı korunmaları zarurî olmakla birlikte, demokratik bir hukuk devletinde, kamu vazifesini üstlenenleri denetlemek, faaliyetlerini kıymetlendirmek ve eleştirmek de kaynağını Anayasa’dan alan kanıyı açıklama özgürlüğünün sonucudur. Tenkidin sert bir üslupla yapılması, kaba olması ve nezaket hudutlarını aşması, eleştirenin eğitim ve kültür seviyesine bağlı bir olgu ise de tenkit yapılırken görüş açıklama niteliğinde bulunmayan, küçültücü, aşağılayıcı sözler kullanılmamalı, kanıyı açıklama sonları içinde kalınmalıdır.
Sanığın katılana hakaret etme niyetinin olmadığına dair savunması ile itiraz dilekçesinin bütünlüğü ve yazılış emeli gözetildiğinde kullanılan tabirler nezaket dışı, kaba, rahatsız edici ve ağır tenkit niteliğinde ise de bu sözlerin katılanın onur, gurur ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnadı içermemesi ve sövme fiilini de oluşturmaması nedeniyle hakaret hatasının yasal ögelerinin gerçekleşmediği kabul edilmelidir.
T.C.
YARGITAY
CEZA GENEL KONSEYİ
TEMEL : 2018/618
KARAR: 2021/575
TARİH : 18.11.2021
ÖZET
Uyuşmazlık; sanığa atılı kamu görevlisine karşı misyonundan ötürü hakaret hatasının ögeleri prestijiyle oluşup oluşmadığının belirlenmesine ilişkindir. Sanığın katılana hakaret etme niyetinin olmadığına dair savunması ile itiraz dilekçesinin bütünlüğü ve yazılış hedefi gözetildiğinde kullanılan tabirler nezaket dışı, kaba, rahatsız edici ve ağır tenkit niteliğinde ise de bu tabirlerin katılanın onur, erdem ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnadı içermemesi ve sövme fiilini de oluşturmaması nedeniyle hakaret hatasının yasal ögelerinin gerçekleşmediği kabul edilmelidir. Bu prestijle, Lokal Mahkemenin direnme kararına husus kararının, ögeleri oluşmayan hakaret cürmünden CMK’nın 223/2-a unsuru mucibince sanığın beraati yerine yazılı biçimde mahkümiyetine karar verilmesi isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmelidir.
Sanık …’in kamu görevlisine karşı misyonundan ötürü hakaret kabahatinden TCK’nın 125/1-3-a ve 52/2-4. hususları uyarınca 7.300 TL isimli para cezasıyla cezalandırılmasına ait … (Kapatılan) 1. Sulh Ceza Mahkemesince verilen 08.05.2012 tarihli ve 241-570 sayılı kararın, sanık müdafisi tarafından temyiz edilmesi üzerine belgeyi inceleyen Yargıtay 4. Ceza Dairesince 30.10.2014 tarih ve 39261-31181 sayı ile;
“Yargılamaya bahis somut olayda; katılanın, … Cumhuriyet Savcısı olarak misyon yaptığı sırada, sanığın müşteki ve kuşkulu sıfatıyla yer aldığı bir soruşturma sonunda, sanık hakkında iddianame düzenleyerek kamu davası açması ve yaptığı şikayetle ilgili olarak kovuşturmaya yer olmadığına karar vermesi üzerine, sanığın itiraz merciine sunduğu dilekçede, katılan hakkında sarfettiği, ‘dosyaları karıştırıp, iki değerli kanıtı yok edip, bir iddianame uydurup haksız dava açıyor’ biçimindeki suça mevzu sözlerin, TCK’nın 128. unsuru kapsamında, sav ve savunma dokunulmazlığı hudutları içinde kaldığı gözetilmeden, yasal olmayan ve yerinde görülmeyen münasebetle ceza verilmesi,” isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmiştir.
Mahallî Mahkemece 17.03.2015 tarih ve 4-248 sayı ile;
“Sanık …’in 01.02.2010 tarihli dilekçe ile … Ağır Ceza Mahkemesi Başkanlığına müracaatta bulunduğu, müracaat dilekçesinde şikayet başvurusu ile soruşturma yapan Cumhuriyet savcısı müştekinin ‘en değerli iki kanıtı yok ettiğini, belgeleri karıştırıp iki değerli kanıtı yok edip bir iddianame uydurduğunu’ söyleyerek kamu vazifelisi olan Cumhuriyet savcısını kanıtları yok eden, iddianame uyduran bir kişi olarak göstermek suretiyle hakaret ettiği, kelamlarının tez ve savunma hududunu aştığı, aşağılayıcı ve kişilik haklarına taarruz boyutuna ulaştığı, buna nazaran sanığın üzerine atılı kabahatin ögeleriyle oluştuğu sonuç ve kanaatine varılmıştır.
Yargıtay dava konusu kelamların argüman ve savunma dokunulmazlığı kapsamında olduğunu bildirmiş ise de bu görüş Mahkememiz tarafından yerinde bulunmamıştır.
TCK’nın 128/1. hususunda düzenlenen tez ve savunma dokunulmazlığının maksadı, şahısların hak arama özgürlükleri ile savunma haklarını cezalandırılma korkusu olmadan kullanabilmeleridir. Lakin unsurda düzenlenen dokunulmazlık sınırsız değildir. Hakikaten unsurun kendisinde, yargı mercileri nezdinde yapılacak kelamlı yahut yazılı müracaatlarda ‘kişiler ile ilgili somut isnadların ya da olumsuz değerlendirmelerin’ bulunması hali cezasız bırakılmıştır. Dava konusu olayda, soruşturma etabında müşteki olan sanığın dilekçesinde yazdığı konuların soruşturma ile ilgisi olmadığı üzere, soruşturmayı yapan Cumhuriyet savcısının kişiliğini maksat alarak argüman lisana getirmesini gerektiren bir durum da yoktur. Hakikaten TCK’nın 128/1. hususu, kelam konusu kelamların cezasız kalabilmesi için ‘gerçek ve somut vakıalara dayanması ve uyuşmazlıkla kontaklı olması gerektiğini’ karara bağlamıştır.
Sanığın sarf ettiği kelamlar gerçek olmadığı üzere somut vakıalara da dayalı değildir. Soruşturmayı yapan Cumhuriyet savcısı ne ‘iddianame uydurmuş’ ne de ‘delilleri yok etmiştir’. Bu kelamlar gerçek olmadığı üzere rastgele bir somu vakıaya dayalı da değildir. Hakikaten, bu başvuruyu inceleyen … 1. Ağır Ceza Mahkemesi başvuruyu reddetmiştir.
Birleşmiş Milletler tarafından benimsenen, 2006 yılında HSYK tarafından alınan karar ile iç mevzuatımıza giren Bangalor Yargı Etiği Prensipleri uyarınca, ‘tarafsızlık’ ve ‘bağımsızlık’ bir yargı mensubu için en temel değerlerdendir. O denli ki, bu bedellere sahip olmayan bir kişinin yargı mensubu olarak misyon yapması beklenemez.
Sanık sarf ettiği kelamlar ile Cumhuriyet savcısını iddianame uyduran, kanıt üreten bir kişi olarak göstermiştir. Buna nazaran, kelam konusu soruşturmayı yürüten Cumhuriyet savcısı kendisine itimat duyulmaması gereken, tarafsız ve bağımsız olmayan bir kişidir. Bu tıp ithamlar bir yargı mensubunun sahip olması gereken en temel bedellere sahip olmadığını söylemek manasına gelir ki yargı mensupları için bundan daha ağır bir hakaret düşünülemez.
Kamu vazifelilerinin kendilerine yönelik tenkitler bakımından daha esnek olmaları gerektiği, hem Yargıtay hem de Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin kararları ile vurgulanmış ise de, yargı mensuplarına yönelik tenkit ve suçlamalar karşısında tabir özgürlüğü daha az muhafaza görmüştür.
Avrupa İnsan Hakları Mukavelesinin tabir özgürlüğünü düzenleyen 10. unsurunun 2. fıkrasında, tabir özgürlüğünün ‘… yargı gücünün otorite ve tarafsızlığının sağlanması için…’ sınırlanabileceği bilhassa vurgulanmıştır.
AİHM bu bahiste emsal olan De Haes ve Gijsels/Belçika (1997) kararında; yargı mensuplarının kamunun itimadına sahip olması gerektiğini ve münasebetiyle olgusal temelden mahrum yıkıcı akınlardan korunmalarının gerekli olduğunu saptamıştır. Yargı mensuplarının mesleksel olarak kamu önünde konuşmama üzere bir sorumlulukları olduğundan, kendilerine yöneltilen ataklara, örneğin siyasetçiler üzere karşılık veremediklerine bilhassa işaret edilmiştir. Mahkeme kelam konusu kararında, somut olayı irdelerken, yazılan yazıların bilimsel içerikte olduğunu, izah ettiği sorunu kapsamlı halde ele aldığını, önemli bir araştırmaya dayandığını, bu nedenle tabir özgürlüğü kapsamında korunması gerektiğini kabul etmiştir.
Sanığın kelamlarında bilimsel bir istikamet olmadığı üzere, soruşturma konusu olan argümanını ispata yarayacak nitelikte de değildir.
AİHM mevzuyu tartıştığı Lesnik/Slovakya (2003) kararında; bir savcıya yapılan hakaret üzerine verilen cezaya yönelik başvuruyu incelemiştir. Mahkeme yaptığı inceleme sonucunda; kamu vazifelilerinin üstlendikleri vazifesi hakkı ile yerine getirebilmeleri için kamunun inancına sahip olmaları gerektiğini, bu nedenle kamu vazifelilerinin temelsiz suçlamalara karşı korunması gerektiğini belirtmiştir. Savcıların adaletin düzgün işlemesi için misyon yapan kamu vazifelileri olduğunu vurgulayan Mahkeme, müracaat konusu olayda, savcının mesleksel ve ferdî özellikleri konusunda kullanılan sözlerin rastgele bir delile dayanmayan bedel yargıları olduğunu, savcının şahsî özellikleri konusunda maddi dayanağı olmayan, hakaret boyutuna varan tabirler olduğunu vurgulamış ve müracaatçıya ceza verilmesinin tabir özgürlüğünü ihlal etmediğine karar vermiştir.
Açıklanan bu nedenlerle; sanığın hareketinin argüman dokunulmazlığı ve söz özgürlüğü kapsamında kalmadığı, kabahat teşkil ettiği kanaatine varılmıştır…
” gerekçesiyle bozma kararına direnmiştir.
Direnme kararına husus bu kararın de sanık müdafisi tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 12.06.2018 tarihli ve 173517 sayılı “Bozma” istekli tebliğnamesi ile belge 6763 sayılı Kanun’un 36. hususuyla değişik CMK’nın 307. unsuru uyarınca kararına direnilen Daireye gönderilmiş, tıpkı unsur uyarınca inceleme yapan Yargıtay 4. Ceza Dairesince 15.11.2018 tarih ve 4247-19799 sayı ile direnme kararının yerinde görülmemesi üzerine Yargıtay Birinci Başkanlığına gelen belge, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan münasebetlerle karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ İSMİNE
CEZA GENEL HEYETİ KARARI
Özel Daire ile Mahallî Mahkeme ortasında oluşan ve Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık; sanığa atılı kamu görevlisine karşı vazifesinden ötürü hakaret hatasının ögeleri prestijiyle oluşup oluşmadığının belirlenmesine ilişkindir.
İncelenen evrak kapsamından;
Tez, … Cumhuriyet Başsavcılığının 2009/3082 sayılı soruşturma evrakının sureti, sanığın katılan tarafından verilen 06.01.2010 tarihli ve 3082 sayılı ek kovuşturmaya yer olmadığına dair karara ait itirazlarını içeren 01.02.2010 havale tarihli dilekçesi, katılan …’nun anlatımları, sanık savunması ve tüm evrak içeriğinden; … Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen 2009/3082 sayılı soruşturmanın akabinde Cumhuriyet savcısı olan katılan tarafından sanığın şikayetçi olduğu … hakkında hayvanın tehlike yaratabilecek formda özgür bırakılması, iftira, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret cürümlerinden kanıt yetersizliği nedeniyle ek kovuşturmaya yer olmadığına dair karar verdiği, birebir soruşturma kapsamında 06.01.2010 tarihli ve 11-6 sayılı iddianame ile sanık hakkında mala ziyan verme ve hakaret cürümlerinden kamu davası açtığı ve sanığın ek kovuşturmaya yer olmadığına dair itiraz dilekçesinde “… C. Savcısı … evrakları karıştırıp iki değerli kanıtı yok edip bir iddianame uydurup haksız dava açıyor” sözlerine yer verdiği konusunda Özel Daire ile Lokal Mahkeme ortasında uyuşmazlık bulunmamaktadır.
Doğal haklardan kabul edilen söz hürriyeti, çoğulcu demokrasilerde, vazgeçilemez ve devredilemez bir niteliğe sahiptir. Öğretide değişik tariflere rastlanmakla birlikte, genel bir kabulle ifade/düşünce hürriyeti, insanın özgürce fikirler edinebilme, edindiği fikir ve kanaatlerinden ötürü kınanmama, bunları yasal sistemlerle dışa vurabilme imkan ve özgürlüğüdür. Demokrasinin “olmazsa olmaz şartı” olan tabir hürriyeti, birçok hak ve özgürlüğün temeli, ferdî ve toplumsal gelişmenin de kaynağıdır. İşte bu özelliğinden ötürü söz hürriyeti, temel hak ve hürriyetler kapsamında kıymetlendirilerek, birçok milletlerarası dokümana bahis olmuş, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nda da detaylı düzenlemelere tabi tutulmuştur.
Bu bağlamda;
İnsan Hakları Üniversal Bildirgesi’nin 19. unsurunda;
“Herkesin görüş ve anlatım özgürlüğüne hakkı vardır. Bu hak, karışmasız görüş edinme ve rastgele bir yoldan ve hangi ülkede olursa olsun bilgi ve fikirleri arama, alma ve yayma özgürlüğünü içerir.”,
İnsan Hakları Avrupa Mukavelesi’nin 10. unsurunun birinci fıkrasında;
“Herkes görüşlerini açıklama ve anlatım özgürlüğüne sahiptir. Bu hak, kanaat özgürlüğü ile kamu otoritelerinin müdahalesi ve ülke hudutları kelam konusu olmaksızın haber yahut fikir alma ve verme özgürlüğünü de içerir. Bu husus, devletlerin radyo, televizyon ve sinema işletmelerini bir müsaade rejimine bağlı tutmalarına pürüz değildir.” kararlarına yer verilmiştir.
Anayasa’mıza bakıldığında;
25. unsurda “Düşünce ve kanaat hürriyeti” başlığı altında;
“Herkes, niyet ve kanaat hürriyetine sahiptir. Her ne emelle olursa olsun kimse fikir ve kanaatlerini açıklamaya zorlanamaz. Fikir ve kanaatleri sebebiyle kınanamaz ve suçlanamaz.”
26. hususta, AİHS’nin 10. hususunun birinci fıkrasındaki düzenlemeye benzeri formda;
“Herkes, niyet ve kanaatlerini kelam, yazı, fotoğraf yahut öteki yollarla tek başına yahut toplu olarak açıklama ve yayma hakkına sahiptir. Bu hürriyet resmi makamların müdahalesi olmaksızın haber yahut fikir almak ya da vermek özgürlüğünü de kapsar. Bu fıkra kararı, radyo, televizyon, sinema yahut gibisi yollarla yapılan yayımların müsaade sistemine bağlanmasına mahzur değildir.” kararları yer almıştır.
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ise hususa ait olarak; “İfade özgürlüğü, toplumun ilerlemesi ve her insanın gelişmesi için temelli şartlardan biri olan demokratik toplumun ana temellerinden birini oluşturur. Söz özgürlüğü, 10. unsurun sonları içinde, yalnızca lehte olduğu kabul edilen yahut zararsız yahut ilgilenmeye değmez görülen ‘haber’ ve ‘düşünceler’ için değil, lakin ayrıyeten Devletin yahut nüfusun bir kısmının aleyhinde olan, onlara çarpıcı gelen, onları rahatsız eden haber ve kanılar için de uygulanır. Bunlar, çoğulculuğun, müsamahanın ve açık fikirliliğin gerekleridir; bunlar olmaksızın demokratik toplum olmaz. Bu demektir ki, diğer şeyler bir yana, bu alanda getirilen her ‘formalite’, ‘koşul’, ‘yasak’ ve ‘ceza’, izlenen yasal emelle orantılı olmalıdır.” halinde görüş belirtmiştir (Handyside/ Birleşik Krallık, B. No: 5493/72, 07.12.1976).
Görüldüğü üzere, Sözleşme’nin 10. unsurunun birinci fıkrası ile Anayasa’nın 25 ve 26. unsurlarında söz (düşünce) hürriyeti en geniş manasıyla teminat altına alınmıştır.
Günümüz özgürlükçü demokrasilerinde, istisnalar dışında, geniş bir yelpazeyle kanıyı açıklama korunmakta ve söz hürriyeti kapsamında kıymetlendirilmek suretiyle özgürlüğün sağladığı haklardan en geniş biçimde yararlandırılmaktadır.
Ne var ki; iftira, küfür, onur, erdem ve saygınlığı zedeleyici kelam ve beyanlar, müstehcen içerikli kelam, yazı, fotoğraf ve açıklamalar, savaş kışkırtıcılığı, hukuk nizamını cebir yoluyla değiştirmeye yönelen, nefret, ayrımcılık, düşmanlık ve şiddet yaratmaya yönelik bulunan sözler ise niyet özgürlüğü bağlamında tüzel muhafaza görmemekte, hata sayılmak suretiyle cezai yaptırımlara bağlanmaktadır.
Bu bağlamda TCK’nın “Hakaret” başlıklı 125. unsuru;
“(1) Bir kimseye onur, gurur ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnat eden yahut sövmek suretiyle bir kimsenin onur, onur ve saygınlığına saldıran kişi, üç aydan iki yıla kadar mahpus yahut isimli para cezası ile cezalandırılır. Mağdurun gıyabında hakaretin cezalandırılabilmesi için fiilin en az üç bireyle ihtilat ederek işlenmesi gerekir.
(2) Fiilin, mağduru muhatap alan sesli, yazılı yahut manzaralı bir mesajla işlenmesi halinde, üstteki fıkrada belirtilen cezaya hükmolunur.
(3) Hakaret cürmünün;
a) Kamu görevlisine karşı vazifesinden ötürü,
b) Dini, siyasi, toplumsal, felsefi inanç, fikir ve kanaatlerini açıklamasından, değiştirmesinden, yaymaya çalışmasından, mensup olduğu dinin buyruk ve yasaklarına uygun davranmasından ötürü,
c) Kişinin mensup bulunduğu dine nazaran kutsal sayılan bedellerden bahisle,
İşlenmesi halinde, cezanın alt hududu bir yıldan az olamaz
(4) Hakaretin alenen işlenmesi halinde ceza altıda biri oranında artırılır.
(5) Konsey halinde çalışan kamu görevlilerine misyonlarından ötürü hakaret edilmesi halinde hata, heyeti oluşturan üyelere karşı işlenmiş sayılır. Lakin, bu durumda zincirleme suça ait unsur kararları uygulanır.” formunda düzenlenmiştir.
Bu düzenleme ile 765 sayılı TCK’dan farklı olarak hakaret ve sövme ayrımı kaldırılmış, onur, onur ve saygınlığı rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnat etmek yahut sövmek, hakaret kabahatini oluşturan seçimlik hareketler olarak belirlenmiştir. (Mahmut Koca – İlhan Üzülmez, Türk Ceza Hukuku Özel Kararlar, Adalet Yayınevi, …, 2013, s. 430).
Hakaret fiillerinin cezalandırılmasıyla korunan hukuksal paha, şahısların onur, erdem ve saygınlığı olup, bu hatanın oluşabilmesi için, davranışın kişiyi küçük düşürmeye matuf olarak gerçekleştirilmesi gerekmektedir. Bir hareketin tahkir edici olup olmadığı kimi durumlarda göreceli olup vakte, yere ve duruma nazaran değişebilmektedir.
Tenkit ise, rastgele bir kişiyi, yapıtı, olayı yahut mevzuyu enine, uzunluğuna, derinlemesine her tarafıyla incelemek, muhakkak kriterlere nazaran ölçmek, pahalandırmak, hakikat ve yanlış yanlarını sergilemek gayesiyle ortaya konulan görüş ve niyetlerdir. Genelde beğenmemek, kusur bulmak olarak kabul görmekte ise de tenkidin bir hedefinin da mevzuyu anlaşılır kılmak, sonuç çıkarmak ve toplumu yönlendirmek olduğunda kuşku yoktur.
Her türlü ağır tenkit yahut rahatsız edici kelamların hakaret hatası bağlamında değerlendirilmemesi, kelamların açıkça, onur, gurur ve saygınlığı rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnadını yahut sövmek fiilini oluşturması gerekmektedir.
Kamu vazifelilerinin, vazifelerini yerine getirirken işlevlerini etkilemeyi ve saygınlıklarına ziyan vermeyi amaçlayan aşağılayıcı hücumlara karşı korunmaları zarurî olmakla birlikte, demokratik bir hukuk devletinde, kamu misyonunu üstlenenleri denetlemek, faaliyetlerini pahalandırmak ve eleştirmek de kaynağını Anayasa’dan alan kanıyı açıklama özgürlüğünün sonucudur. Tenkidin sert bir üslupla yapılması, kaba olması ve nezaket hudutlarını aşması, eleştirenin eğitim ve kültür seviyesine bağlı bir olgu ise de tenkit yapılırken görüş açıklama niteliğinde bulunmayan, küçültücü, aşağılayıcı sözler kullanılmamalı, kanıyı açıklama sonları içinde kalınmalıdır.
AİHM’e nazaran öncelikle sözlerin bir olgu isnadı mı yoksa paha yargısı mı olduğu belirlenmelidir. Çünkü olgu isnadı kanıtlanabilir bir konu iken, bir bedel yargısının kanıtlanmasının istenmesi dahi söz özgürlüğüne müdahale sayılabilecektir. Yargılamaya husus olan tabirler bir paha yargısı içermekte olup somut bir olgu isnadından bahsedilemiyorsa, bedel yargılarını destekleyecek ‘yeterli bir altyapı’nın mevcut olup olmadığı AİHM tarafından göz önünde bulundurulacaktır. Çünkü bedel yargılarının dahi muhakkak seviyede olgusal temel içermesi gerektiği kabul edilmektedir. Öte yandan, hiçbir dataya dayanmayan ve hiçbir altyapısı bulunmayan bir kıymet yargısı AİHM tarafından da söz özgürlüğü hudutları içerisinde kabul görmemektedir.
Olgu isnadı içeren sözler konusunda ise, en azından birinci bakışta sağlam görünen kanıt sunulması gerektiği kabul edilmektedir. Elbette ki, bu kanıtlar sunulamadığı takdirde, AİHM, argümanların gerçekliğinin kanıtlanmasını beklemektedir.
Bu açıklamalar ışığında uyuşmazlık konusu değerlendirildiğinde;
. Cumhuriyet savcısı olarak misyon yapan katılanın inceleme dışı bir soruşturma nedeniyle sanık hakkında mala ziyan verme ve hakaret hatalarından iddianame düzenlerken, sanığın şikayetçi olduğu katılan … hakkında hayvanın tehlike yaratabilecek biçimde hür bırakılması, iftira, şahısların huzur ve sükünunu bozma ve hakaret cürümlerinden kanıt yetersizliği nedeniyle ek kovuşturmaya yer olmadığına dair karar verdiği, bu karara itiraz eden sanığın, itiraz dilekçesinde katılana hitaben; “…. C. Savcısı … evrakları karıştırıp iki değerli kanıtı yok edip bir iddianame uydurup haksız dava açıyor.” formunda tabirler kullandığı olayda;
Sanığın katılana hakaret etme niyetinin olmadığına dair savunması ile itiraz dilekçesinin bütünlüğü ve yazılış gayesi gözetildiğinde kullanılan tabirler nezaket dışı, kaba, rahatsız edici ve ağır tenkit niteliğinde ise de bu tabirlerin katılanın onur, gurur ve saygınlığını rencide edebilecek nitelikte somut bir fiil yahut olgu isnadı içermemesi ve sövme fiilini de oluşturmaması nedeniyle hakaret kabahatinin yasal ögelerinin gerçekleşmediği kabul edilmelidir.
Bu prestijle, Lokal Mahkemenin direnme kararına bahis kararının, ögeleri oluşmayan hakaret kabahatinden CMK’nın 223/2-a hususu yeterince sanığın beraati yerine yazılı biçimde mahkümiyetine karar verilmesi isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
1- … 7. Asliye Ceza Mahkemesinin 17.03.2015 tarihli ve 4-248 sayılı kararındaki direnme münasebetinin YERİNDE OLMADIĞINA,
2- … 7. Asliye Ceza Mahkemesinin 17.03.2015 tarihli ve 4-248 sayılı direnme kararına bahis kararının, ögeleri oluşmayan hakaret cürmünden CMK’nın 223/2-a unsuru mucibince sanığın beraati yerine yazılı formda mahkümiyetine karar verilmesi isabetsizliğinden BOZULMASINA,
3- Belgenin mahalline iadesi için Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİ EDİLMESİNE, 18.11.2021 tarihinde yapılan müzakerede oy birliğiyle karar verildi.
